Waarom is de aanpak in China en Vietnam zo succesvol en de aanpak in Italië, Spanje, België en Nederland niet?

Het heeft alles te maken met de daadkracht waarmee ingegrepen werd. China en Vietnam pakten de stier bij de hoorns en zorgden er voor dat NIEMAND tussen de mazen door kon glippen. Op laag lokaal niveau werd de verantwoordelijkheid neergelegd voor de juiste uitvoering van de decreten van de landelijke overheid. Wee de lokale politicus die de doelen niet haalde.
Na de eerste (foute) insteek van lokale functionarissen in Wuhan, die de zaak in de doofpot wilden stoppen, ging de regio alsnog op slot.
Iedereen verplicht weken thuis.
Toen duidelijk was waar de besmettingshaarden binnen China lagen, werden die stuk voor stuk (maar tegelijk) aangepakt. Iedereen die kans had besmet te zijn, ging tenminste twee weken in afzondering. Ook in Vietnam was men meedogenloos.
Wat er voorkomen werd, was dat er onbekende haarden van besmetting ontstonden.
Waar je ook bij een winkel of kantoorgebouw etc. naar binnen ging, werd je temperatuur gemeten. Dat werd en wordt met infrarood gedaan. Een snelle en volkomen onschuldige handeling. Het is uitermate effectief gebleken. Niet iedereen met verhoging heeft Covid-19, maar iedereen met besmettelijke Covid-19 heeft verhoging.
Ging je dus naar de winkel, of ging je met het openbaar vervoer, dan was het 100% zeker dat je temperatuur gemeten zou worden. Te warm? Geen toegang en direct melding naar arts. Je werd dan getest.
Bleek je Covid-19 te hebben, dan moest je vertellen wie je gezien en gesproken had. Die mensen mochten niet meer van huis tot ze ook getest waren.
Het was een intensieve, maar ook effectieve methode.

Zweden deed het anders. Zweden liet de bevolking weten dat er een probleem was, maar liet het aan de bevolking zelf over. Wie kwetsbaar was, werd geacht zelf de nodige maatregelen te nemen. Wie zich onkwetsbaar achtte kon gewoon blijven handelen alsof er niets aan de hand was. Voor vrijwel alle jongeren was er niets aan de hand. Ze kregen massaal Covid-19 en merkten er niet veel van. Ze zijn nu veel minder vatbaar geworden en daarmee is het veel moeilijker om nu in Zweden nog Covid-19 op te lopen. Er zijn simpelweg te weinig mensen om nu anderen aan te kunnen steken en het uit de hand te laten lopen.
Je kan nog wel ziek worden, maar de groep-immuniteit is er nu gekomen. De kwetsbaren blijven kwetsbaar, maar hun kans om ziek te worden is kleiner geworden omdat er weinig drager van een actief virus zijn.

Twee methodes die werkten.

Maar wij in Nederland en België gingen ertussen hangen. Dat bleek twee keer niets te zijn. Maatregelen op de verkeerde plekken, de jongeren werden in de eerste golf ook apart gehouden en verkregen daarmee in de eerste ronde geen groep-immuniteit. Dat wreekt zich nu, want nu gaan ze naar school en worden ze alsnog ziek. Paniek alom, maar er is amper reden tot paniek als de kwetsbaren zich nu maar weer extreem goed afzonderen.
Die kwetsbaren zijn de maatregelen nu al zo zat dat ze dat niet doen en dus zien we nu ook ziekenhuisopnames oplopen.
Het zijn overigens vooral mensen van buitenlandse komaf die nu in het ziekenhuis liggen. We zeggen dan dat we ze verkeerd voorgelicht hebben. Die mensen kennen echter wel degelijk de risico’s, maar ze kiezen er vanuit hun familieverband leven bewust voor die risico’s te nemen. De jongeren lopen nu op school Covid-19 op en komen dagelijks bij opa en oma over de vloer.
Hun jongeren en ouderen zien elkaar dagelijks en dat gaat er nu dus mis.
Wij gaan daarbij nu reguliere zorg afbouwen om Covid-19 patiënten voorrang te geven. Waanzin is dat. Waarom moet een Covid patiënt voor een hartpatiënt gaan? Wie verzint die onzin?

In veel westerse landen hebben we de beslissingsbevoegdheid rondom de aanpak gegeven aan de deskundige wetenschappers.
Dat is heel onderstandig.
Een viroloog kent maar twee standen. 1. Besmetten of 2. Niet besmetten.
Het is dus niets doen, of complete afzondering en zo veel mogelijk veiligheid creëren, ongeacht wat de gevolgen voor de samenleving ook maar zijn. Die samenlevingsgevolgen zijn niet het probleem van de wetenschapper. Die kent immers maar twee standen. Het is zijn taak niet om over verdere gevolgen na te denken.
Dat is de bedrijfsblindheid van bijvoorbeeld de deskundige viroloog.

Politici moeten andere argumenten en afwegingen in acht nemen. Die moeten besluiten wat of haalbaar en wenselijk voor heel de samenleving is.
Wat we nu zien, is dat de wetenschappers van halfslachtige politici een enorme invloed op beleid hebben gekregen.
Dat is niet hun taak.
Net zoals politici de leiding over het leger hebben, zo moeten politici ook de leiding over wetenschappers hebben.
Als we dus IETS fout doen in Europa, dan is het dat we de wetenschappers te veel uitvoerende macht geven.
Daarmee krijgen heel veel mensen een hekel aan de wetenschap en dat is op zich onterecht.
Je moet alleen een hekel krijgen aan de wetenschappers die de macht grijpen en de politici die dat toelaten.
De wetenschap zelf is fantastisch. In alle (sociale) media geweld schieten we door naar een hekel aan wetenschap. Dat is een slechte zaak, dat maakt ons achterlijk. Dát zien we terug in Facebook en YouTube, alwaar de vreemdste complotten nu serieus besproken worden.