In de VS is de huursubsidie naar aanleiding van Corona verlopen.
Veel van mijn huurders hebben er gebruik van gemaakt terwijl ze in feite wel in staat waren zelf de huur te betalen. Ze hebben dus twee jaar lang ‘ruim’ kunnen leven. Hun inkomen kwam vaak volledig of grotendeels binnen, ze zaten door de beperkingen veel thuis en ze kregen ruimhartige cheques van de overheid.
Het leven was (financieel) goed, ondanks de Corona beperkingen.
Maar, het feest is nu over.
Ze moeten weer gaan werken. Er is werk zat, maar velen zijn weigerachtig om de oude (rot)baan weer op te pakken.
Massaal betalen ze daarom de huur niet meer en van mijn 31 huizen ben ik nu bezig om 10 huurders uit te zetten. Vandaag is er weer een rechtszaak en zo gaat dat de komende maand meerdere keren per week gebeuren.
Ik heb er geen geduld meer mee. In 2021 moest ik definitief 55.000 dollar afschrijven vanwege slechte huurders en nu staan ze samen in 2022 al weer voor bijna 20.000 rood. Dat is in nog geen anderhalf jaar 75.000 dollar aan inkomen die ik op mijn buik kan schrijven.
Ook voor mij houdt het een keer op met lief en aardig naar de huurders zijn.
Ik wil de wanbetalers er nu allemaal uit hebben. Ik ben ze helemaal zat. Er zijn gegadigden zat op de markt.
Nu moet je weten, mensen die uitgezet zijn kunnen voorlopig niet opnieuw bij de overheid aankloppen voor hulp. Wordt je dus uitgezet, dan is de kans groot dat je dakloos raakt. Immers, geen verhuurder wil je hebben.
De druk is dus bij een ingezette rechtszaak heel hoog om alsnog wel te betalen. Toch zie ik vaak dat ze liever vertrekken om dan hun duizenden dollar aan achterstand niet hoeven in te lopen. Dat dakloos raken of illegaal bij familie intrekken nemen ze dan voor lief.
Ik kan er wel een zaak van maken om dat geld alsnog te krijgen, maar de kosten wegen niet tegen de baten op. Daarbij, van een vrijwel kale kip valt weinig te plukken. Ze leven van dag tot dag en sparen is een werkwoord dat ze nooit begrepen hebben.

Meer over mijn huizen in Detroit