De consensus is dat dit heel erg is. Ik wil er een heel andere visie naast leggen. Een visie die ik jaren geleden al verwoorde in mijn Rapport: De Wereld van Tom.
Die visie is dat het besluit van Trump een logisch gevolg is van het feit dat de VS niet langer de onbetwiste leider van de wereld is.
Het gekke is dat landen die wereldleider zijn zelf de nodige stappen ondernemen om hun eigen positie keihard te ondermijnen.
Engeland deed dat en het duurde uiteindelijk 50 jaar voordat de VS, zonder zelf een oorlog met Engeland te voeren, het leiderschap van Engeland overnam.
Het zou niet zo gek zijn als China dezelfde tijd neemt. Het hoeft niet, maar het scenario zou niet extreem zijn.
Met het stappen uit de Parijs akkoorden maakt de VS zelf de weg vrij voor China om een heel belangrijke leidende rol te nemen. Het geeft China als het ware een stageplek waar het land ervaring kan opdoen in diplomatie waarbij het sturend voor de wereld is. Voor China ook een nieuwe wereld en in feite is het dus een heel erg goede zaak dat de VS China deze stageplek geven.
Zoals altijd zijn er troonpretendenten en in dit geval is dat Europa. Europa kan hier leren samenwerken met China zodat het minder afhankelijk wordt van de VS dat nu de neiging heeft om zichzelf keer op keer in de voet te schieten. De VS is nu niet de betrouwbaarste partner die je kan uitkiezen. Een betere relatie met China is dus een goede zaak.
Kortom, voor het milieu is het misschien even een domper, maar voor de wereld is het een zegen. Hopelijk kan China, met de ervaring die ze nu opdoet, straks zonder oorlog te voeren de rol als leider van de wereld van de VS overnemen. Wanneer ‘straks’ is, dat staat in de sterren geschreven. Hoe dan ook zullen ze moeten wennen aan die rol. Trump, bedankt, je hebt de wereld misschien wel een heel grote dienst bewezen door Amerika op doelbewust op achterstand en zelfs buitenspel te zetten.