In de stad Utrecht gaat de bouw van 4.250 woningen door, ondanks dat de bezwaarmakers gelijk hebben. Ik weet dat de woningnood hoog is, maar als we de samen afgesproken regels opzij gaan zetten voor noodzaak, waar ligt dan de grens? We hebben met Corona de regels opzij gegooid en nu gaan we daar gewoon mee door?
Overigens heb ik in die omgeving waar nu gebouwd gaat worden gewoond. Een mooie plek voor woningbouw. Er ligt/lag daar een industrieterrein dat volledig door de stad omsloten was geraakt. Ik heb daar als klein kind nog een enorm brand meegemaakt. De warmte was zo groot dat we écht op een enorme afstand moesten gaan staan. (Achteraf besef je dat we dus zo dichtbij stonden dat giftige rook of een ontploffing een ramp had kunnen betekenen.)
Waarom ben ik ondanks de juiste plek dan toch niet blij met de gang van zaken?
Dat heeft te maken met afspraken die we als samenleving maken. Als de overheid eenzijdig die afspraken kan negeren, waarom zouden we als burgers ons dan nog aan afspraken houden? Het negeren van het gelijk van de burgers is een vorm van rechteloosheid. We willen niet afglijden naar een rechtsstaat zoals in Rusland. Deze gang van zaken is wel een stapje in die richting. Dat moeten we niet willen.
De gemeente Utrecht heeft er wel vaker een handje van om haar eigen regels met voeten te treden. Ook bij de voormalige drukkerij Abels negeerden ze hun eigen regels en hoopten er mee weg te komen. Dat geeft steeds minder vertrouwen in de eigen lokale overheid en is niet goed.