In Washington DC, maar ook dichter bij huis in Amsterdam en Rotterdam is het zo dat bepaalde wijken aantrekkelijker worden naarmate de vraag naar huisvesting toeneemt. Als er een gebouw gesloopt wordt, dan wordt er geen huis teruggebouwd, maar dan komen er appartementen. Dat is voor projectontwikkelaars immers veel interessanter.
Huiseigenaren worden dus uitgekocht, de eventuele huurders uitgezet en eengezinshuizen en winkelen kantoorpanden worden dure appartementen.
Het gevolg is dat de oorspronkelijke wijkbewoners gedwongen vrijwillig vertrekken. Of ze verkopen hun huizen, of de huren worden te hoog.
In Washington DC wordt dit gegeven door de zwarte (arme) bevolking gezien als racistisch en puur tegen hun gericht.
Ik herken daarbij wel de pijn die ze voelen, maar dit gegeven is niet nieuw. Het is marktwerking.
Het toenemende aantal mensen in de grote steden zorgt er voor dat steden groeien en wat vroeger een onaantrekkelijke buitenwijk was waar de arme bevolking goedkoop kon wonen, wordt nu bij het groter wordende centrum getrokken.
Dat is geen racisme. Dat is niet een beleid gericht tegen de zwarte bevolking.
Er is geen recht op een bepaalde wijk voor een bepaalde bevolkingsgroep.
Dat lijken de bewoners van die wijk wel te willen. Dat is in feite de omgekeerde wereld, want in de Tweede Wereldoorlog was één van de schandalen in feite dat de bezetter “joodse wijken” creëerde.
Nu vragen de zwarte Amerikanen om bescherming van hun zwarte wijken. Het kan verkeren.
Toch is het niet nieuw. Detroit was ooit een “Ierse” stad. De automobiel industrie kwam op en tienduizenden zwarte Amerikanen kwamen vanuit de zuidelijke staten naar Detroit toe en verdreven er de Ieren. Dat was marktwerking. Die (armere) Ieren waren niet bereid in de automobiel industrie aan de lopende band te werken. De zwarte bevolking wel en ze gingen daar heel goed verdienen. De huizenprijzen gingen omhoog en de armere Ieren hadden het nakijken.
We zien nu het arme Detroit, maar toen de automobiel industrie op haar hoogtepunt was, was er bijzonder goed te verdienen in die industrie. Zelfs de armste zwarte medewerker woonde in een vrijstaande woning met losstaande garage. Ik weet het, want ik koop die woningen nu op.
In DC zien we nu dat de arme zwarte bevolking door de marktwerking hun vertrouwde wijk moet verlaten. De wijk wordt onbetaalbaar. In Europa voorkomen we de uitwassen door regelingen rondom de maximale jaarlijkse huurprijsverhoging. We verzachten het leed voor de bewoners als het ware, maar uiteindelijk verschuift ook hier de wijk alsnog.
In de VS is er amper bescherming voor de huurders. Daar gaat alles dus veel sneller. Dat heeft voor de ondernemers voordelen, maar als je arm bent, dan is het een hard gelach.
Met huurdersbescherming kan je ontwikkelingen vertragen, maar uiteindelijk komen de veranderingen toch.