De Rabobank is op lokaal gebied, mede door haar opzet als coöperatie, een goede bank. Toch is de bank de laatste twintig jaar volkomen ontspoord. Dat bewijzen schandalen als Libor, maar ook de woekerpremies, de rommelhypotheken en de niet zo gunstige ledencertificaten.
Net als de andere grote banken werd de Rabobank een slechte bank omdat hoog in de organisatie extreem veel geld verdienen belangrijker werd dan de klant het beste bedienen.
Vooral het feit dat de Rabobank met haar ledencertificaten haar trouwste klanten een ongunstig(er) product bood is onvergefelijk. Het bedrog ging tot aan de basis van waar de Rabobank voor staat. Een schandelijke zaak.
Maar wat moet en kan de Rabobank doen om haar blazoen te schonen?
In mijn ogen moet de bank haar ambitie om topbank in het internationale betaalwezen te zijn loslaten. Met de bankiers die ze daarvoor binnenhaalden, werden ook de geldwolven en criminele graaiers binnengehaald. Deze prima donna bankiers zijn (vaak Engelse) mannen die geen god of gebod kennen tussen hun handelen en het geld verdienen. Bankiers die vooral voor eigen glorie gingen, ten koste van wat ze maar in de weg stond naar eeuwige roem en extreme rijkdom.
De Rabobank is als bank deelnemer in ALLE schandalen omdat ze hetzelfde tuig binnenhaalde als dat de andere banken binnenhaalden. Hoe goed de bank het lokaal ook deed, het werd teniet gedaan door de internationale bankenmaffia die ze ook binnen haar gelederen had getrokken.
Een bank als Wells Fargo is ook extreem groot, maar koos er bewust voor om geen deel uit te maken van het netwerk van de andere banken. In de lijst met ‘belangrijke’ invloedrijke banken zien we Wells Fargo niet vaak staan. Wel in het lijstje met grootste banken. Het is een bank die je in Amerika in iedere Hoofdstraat tegenkomt en een derde van de Amerikanen heeft er een rekening, maar de bank maakte geen deel uit van Libor, had zelf geen rommelhypotheken en verstrekte geen woekerproducten aan haar klanten. Wells Fargo was in staat om in de crisis andere banken, die het verprutst hadden, over te nemen.
Haar management had niet het ego dat ze overal als belangrijkste bank te boek moest staan. De klant bleef op nummer 1 staan, laag in de onderneming, zoals bij de Rabobank, maar ook hoog in de onderneming.
De Rabobank moet zich in mijn ogen dus minder profileren aan de top. Minder internationaal belangrijk willen zijn en zich ook hoog in de organisatie bekommeren om producten die goed zijn voor de klanten.
Doodzonde is het dat deze prachtige bank haar goede naam verkwanselde door een paar extreem goed betaalde prima donna’s binnen te halen die werkelijk alles verkeerd gedaan hebben.
Ik kan de Rabobank top alleen maar oproepen die graaiers eruit te donderen en zichzelf als bank heruitvinden. Een minder winstgevende bank, maar wel één die dan straks weer op handen gedragen kan worden.