President Reagan heeft na zijn presidentschap een bijna mythische status verkregen. De reden daarvoor is dat hij het zelfvertrouwen terug bij de Amerikanen bracht. Na het gelijk spel in Korea en de verloren Vietnamoorlog en de economisch rampzalig verlopen jaren zeventig was de VS verworden tot een slappe hap van hippies en constante economische crisis.
Reagan begon een politiek van schulden maken om er economische groei van te kunnen creëren. Hij begon ook doelbewust een oorlog tegen het nietige Grenada en na zelfs toen nog de nodige tegenslagen wist de VS die oorlog (die eigenlijk niet meer dan een schermutseling was) te winnen. De ratio tien tegen één was te veel voor het legertje van Grenada. Toch had het weinig gescheeld of zelfs die oorlog was door de Amerikanen verloren. Een enkele mitrailleurpost met daarin Cubaanse huurlingen was bijna voldoende om heel de landing verloren te laten gaan. De Amerikanen hadden immers een enorm Vietnam trauma opgelopen en mensen verliezen was voor hen amper te verwerken. Daarbij hadden ze twee dagen voor de invasie een vernietigende bomaanslag in Beiroet te verwerken gehad (300+ doden) en ze hadden daarop direct besloten om Libanon met de staart tussen de benen te verlaten. (Dit is mede de bron voor veel Amerikaanse politici om het Iran nog een keertje betaalt te willen zetten. De verdenking ligt namelijk zwaar op Iran)
Maar liefst 7600 Amerikaanse soldaten vielen het eilandje binnen dat pas zes dagen daarvoor via een staatsgreep was overgenomen door een ultra links regime.
Van die 7600 soldaten kregen er achteraf 5000 een medaille voor moed…
Het geeft goed aan hoe triest het gesteld was met de kracht van het Amerikaanse leger. Op komen dagen leverde je al een medaille voor moed op.
Het ging nog bijna mis want de verschillende onderdelen van het leger konden niet met elkaar communiceren. Het was één grote bende, maar 7600 tegen nog geen 1000 man die het totale leger van het eiland vormden, dus ook ondersteunende troepen, was een oorlog die de VS uiteindelijk niet kón verliezen.
Reagen zocht dus een oorlog die hij niet kon verliezen en vond deze in het nietige Grenada. Heel de VS kon achter de president gaan staan en eindelijk weer eens een gewonnen oorlog vieren. Korea, Vietnam en heel recent de ramp in Beiroet waren dramatische rampen uit het verleden geworden.
Reagan zette de rest van de jaren tachtig door met zijn agressieve politiek en het extreem laten oplopen van de schulden. Amerikanen kregen weer zelfvertrouwen. De film TopGun werd een hit en de economie trok fors aan. Zelfs de aandelenbeurs steeg enorm, met in 1987 een forse crash en vervolgens in 1989 een kleintje. De toegenomen schulden konden makkelijk worden verwerkt door de aangetrokken economie. Wat kon er nog mis gaan?
Nu, Amerika bleef na dat succes vertrouwen op schulden maken en je vervolgens uit de schulden groeien. Aflossing van de schulden werd niet eens overwogen.
De geest van Reagan bleef tot lang na zijn vertrek in het Witte Huis hangen.
Alleen de opkomst van China veranderde het economische speelveld. Van een economische maak economie werd de VS een services economie. China nam de maak industrie over en veel (hand)werk verplaatste zich na 1990 naar het lage loonland China.
Amerika bleef maar lenen, maar de stormachtige economische groei van eind jaren tachtig kwam niet terug.
Hoe rechtser de president, des te spilzuchtiger werd deze. Alleen Clinton had monetair bezien nog enige beheersing, maar ook Obama wilde de trend van steeds meer schulden niet keren en net als Bush jr voor hem verdubbelde hij de schulden.
Trump had veel commentaar op dat leenbeleid, maar zette het uiteindelijk nog weer extremer door. Trump veranderde alleen het speelveld door niet alleen de schulden te laten groeien, maar ook fors in de belastinginkomsten te snoeien. Het komt nu dus dubbel zo hard aan EN de rente stijgt daarbij ook nog eens.
Ondertussen blijft de voor de aangegane schuld benodigde economische groei achter. De berg schulden neemt toe en de economie kan het klimtempo de schuldenberg op niet volhouden. De verhoogde rente speelt daarbij nu ook een factor. Niet alleen neemt de schuld enorm toe, maar de kosten voor die toenemende schuld nemen ook nog eens enorm toe.
Dat kan haast niet anders dan dramatisch aflopen, zeker als je je economie deels op slot laat zetten.
De VS graaft haar eigen graf net naast de schuldenberg.
Wat kunt u als belegger met die wetenschap?
Als het misgaat, dan gaat het mis met de waarde van de munten. Dollar en euro kunnen koopkracht verliezen. De enige manier om daar redelijk immuun voor te worden is het hebben van goud of eventueel onroered goed.
U begrijpt langzaamaan beter waarom ik daar steeds nadrukkelijker in actief ben. Het is puur om in veilige wateren te blijven.
Ik heb hier een goudrekening
Ik ben hier actief met mijn onroerend goed
Mijn naam is Cor van der Laak en wel hierom, ik kwam als niet notoire niet belegger, wat ik graag zo wil houden, via, via Amerikaanse Dollar – Euro (USD – EUR) terecht op het artikel De lont is aangestoken op
http://www.edelmetaal-info.nl/2018/10/08/lont-is-aangestoken/
waarin de heer Diederik Schmull op 8 oktober 2018 uitlegt wat een niet beleggend mens zich moet voorstellen bij een aangestoken lont en wat hij of zij hier verder mee kan.
“Een lont is een koord voor het aansteken van iets ontplofbaars, zoals een kruitvat.”
Dit is goed te volgen.
Een kruitvat is bijvoorbeeld de wereldschuld, die sinds de Grote Financiële Crisis tussen 2007 en 2009, is gestegen van $ 116.000 miljard naar $ 250.000 miljard in 2018, een stijging van ruim 100%, terwijl de wereldeconomie slechts toenam met een nominale 40%.
Dit is goed te volgen.
Die wereldschuld is nu ruim driemaal zo groot als de totale waarde van de wereldeconomie (minstens 327% van het Bruto Nationaal Product). Dit is nog te volgen. Dat zal toch niet waar zijn?
Nou, als u het zegt, wie is een niet beleggend mens om dit te betwijfelen.
Staat de wereld echt aan het einde van een 75-jarige Supercyclus van Schuld?
Zegt u het maar.
Zou deze bom kunnen barsten?
Dit zou zeer zeker het geval kunnen zijn als de lont van de bom is aangestoken, je staat er bij er je kijkt ernaar als niet beleggend mens, maar daar blijft het dan ook bij.
(…)
Tegelijkertijd is het Amerikaanse consumentenvertrouwen extreem hoog en de Amerikaanse werkloosheid extreem laag (een 49-jarig laagtepunt), terwijl de totale schuld, als percentage van de economie, historisch gezien, de spuigaten is uitgelopen. Moet het beste dan nog echt komen?
Laten we het hopen, welke helderziende heeft de gave om in het koffiedik van een glazen bol te kijken, het zou voor de volgende 1000 jaar heel goed kunnen.
Dat kan men nooit uitsluiten.
Helaas kent euforie bij speculanten soms geen grenzen.
Dit kan uiteraard niet juist zijn: euforie is betrekkelijk, wie zegt dat de volgende 1000 jaar gewoon de sky niet de limit is?
Kijk maar naar het Bitcoin-publiek, dat een jaar geleden zijn verstand verloor, omdat men een manier dacht te hebben uitgevonden om zijn eigen geld te drukken!
Zo gek is dat niet, wie wil dat niet? In Amerika, wat ik er althans van heb begrepen, doet men niet anders!
Kijk naar de niet-te-stoppen computers, die nu 70% van de aandelenhandel beheersen en die dus de aandelenmarkten, met hun passieve strategieën, zouden kunnen opblazen.
Dit is uiteraard niet juist. In het boek “Dit kan niet waar zijn” van Joris Luyendijk wordt duidelijk dat bankiers bepaald niet gek zijn: in de eerste plaats dat er in de bankenwereld geen ontslagbescherming of iets dergelijks bestaat, met het gevolg dat niemand in de bankenwereld weet of hij of zij de volgende minuut op straat staat, en in de tweede plaats dat bankiers geen dief van hun eigen portemonnee zijn, dus als het risico bestaat dat computers met het een of andere algoritme naar de bodem of the sky gaat, dan trekt men de stekkers uit de computers, die dan met een degelijk Zwitsers levensgevoel stoppen.
(…)
Dus als een wonder uitblijft, dan kan men niets anders doen, dan afwachten tot de schuldenbom ontploft. En als het een en ander eenmaal ‘knakt’, dan zal de wereld geen keus hebben om weer, gedurende een hele lange tijd, de tering naar de nering te zetten en, net zoals vroeger, de schulden geleidelijk af te bouwen. Ondertussen kan men zich wel degelijk voorbereiden op de komende moeilijke tijden: sparen, sparen, sparen en proberen om krediet, wat andermans geld is, te versmaden of zo spoedig mogelijk te verminderen. Dat kan nu nog, wanneer het voor de wind gaat. Want dat is de enige koers, waarin, bij het zeilen, gijpen mogelijk is. Gijpen is het grootzeil van de ene kant van de boot naar de andere kant laten gaan. Het grootste gevaar bij zeilen is immers een ongecontroleerde klapgijp, die de mast kan doen breken door een plotselinge windvlaag. Want dan valt het doek en is het ‘finito’.
Een notoir niet beleggend medemens kan uiteraard voor de korte en lange termijn ook concluderen “in het verleden behaalde resultaten geven notoir niet beleggende medemensen geen garantie voor de toekomst”. Dus als voor notoir niet beleggende medemensen in het koffiedik van een glazen bol een wonder uitblijft, dan kunnen notoir niet beleggende medemensen niets anders doen dan afwachten en kijken hoe de schuldenbom in het koffiedik van een glazen bol ontploft, ik stond er als notoir niet beleggend medemens in het koffiedik van een glazen bol bij en ik keek ernaar, Ik kan er als notoir niet beleggend medemens in het koffiedik van een glazen bol dan ook geen cent voor geven, en wat heb ik sowieso aan de vluchthaven goud als er in de vluchthaven goud geen economie meer is, maar dat moet uiteraard iedereen in het koffiedik van een glazen bol in de vluchthaven goud zelf weten, maar voor mij dus vandaag op de korte en lange termijn de volgende maand en volgend jaar in het koffiedik van een glazen bol even niet.