LADEN

Typ om te zoeken

Superbelegger: Joel Greenblatt

Personen

Superbelegger: Joel Greenblatt

Superbelegger: Joel Greenblatt

(Dit artikel is u aangeboden door: www.warrenbuffett.nl/aandelen/ ).

Joel Greenblatt (1957) is één van de meest succesvolle beleggers ter wereld. En ondanks dat hij een gemiddeld jaarlijks rendement behaalde van meer dan 40% over een periode van twintig jaar, werd hij pas enkel jaren geleden bij een groter publiek bekend met zijn boek ‘The little book that beats the market’. Greenblatt richt zich voornamelijk op bedrijven van bovengemiddelde kwaliteit die op de beurs lager dan gemiddeld gewaardeerd zijn.

In 1985, nadat Greenblatt zijn MBA aan Wharton behaald had, richtte hij met US $ 7 miljoen van een private investeerder zijn eigen hedgefund op (‘Gotham Capital’, verwijzend naar de bijnaam voor de stad New York). Tien jaar later, in 1995, nadat een gemiddeld jaarlijks rendement van maar liefst 50% was behaald, besloot Greenblatt al het externe kapitaal terug te storten om enkel nog met eigen vermogen verder aan de slag te gaan.

Nog altijd is Greenblatt met dit hedgefund (nu met dus enkel privévermogen) actief. Tevens heeft hij een website opgericht speciaal voor het opdoen van beleggingideeën (ValueInvestorsClub.com), paste hij zijn hedgefund principes toe op een slecht presterende basisschool in de staat New York en daarnaast is hij ook nog eens adjunct professor aan de Columbia Business School in New York.

Strategie
De strategie van Greenblatt is in essentie heel eenvoudig: koop goede aandelen wanneer die in de aanbieding zijn. Een goed bedrijf is in zijn benadering een bedrijf dat relatief veel geld verdient. Ceterus paribus geldt dat Greenblatt een bedrijf dat EUR 100.000 verdient op een investering van EUR 200.000 (100.000 / 200.000 = 50%) beter vindt dan een bedrijf dat EUR 200.000 verdient op een investering van EUR 2.000.000 (200.000 / 2.000.000 = 10%).

Greenblatt’s voorkeur gaat dus uit naar bedrijven die dus relatief bekeken veel verdienen. Vaak blijkt dit type bedrijven over competitieve voordelen te beschikken, waardoor de hoge winstgevend in meer of mindere mate als structureel kan worden aangemerkt. Om te bepalen of dat bij een bepaald bedrijf inderdaad het geval is, dienen die bedrijven ieder afzonderlijk nader bestudeerd te worden.

Om te bepalen of de betreffende aandelen ook goedkoop genoeg zijn kijkt Greenblatt onder andere naar de Earnings Yield, bij voorkeur met genormaliseerde winstcijfers. Met genormaliseerde cijfers wordt een correctie aangebracht voor eenmalige zaken (zoals verkoop van een bedrijfsonderdeel) waardoor ze een beter beeld schetsen van de operationele gang van zaken. De Earnings Yield lijkt op de meer bekende koerswinst-verhouding (KW), maar geeft een beter beeld omdat tevens correcties worden aangebracht voor de balanspositie en omdat gewerkt wordt met winsten vóór rente en belastingen, waardoor de cijfers beter vergelijkbaar zijn.

Geconcentreerde portefeuille
Greenblatt ziet weinig voordeel in een sterk gespreide beleggingsportefeuille. Sterker nog: hij merkt op dat spreiding vanaf een bepaald moment eerder een negatief dan een positief effect op het portefeuilleresultaat heeft. De gedachte is hierbij als volgt: de beschikbare tijd die iemand aan research kan besteden is beperkt. Hierbij geldt dat hoe meer aandelen er in portefeuille worden opgenomen hoe minder tijd er beschikbaar is om aan ieder individueel aandeel te besteden. En, als gevolg van deze beperktere researchtijd, zijn ook de gemaakte beslissingen vaak minder goed.

Risico’s worden in Greenblatt’s optiek dan ook niet verkleind door excessieve spreiding (zoals volgens de gangbare economische theorieën), maar juist door zelf goed na te denken en door het nemen van zorgvuldige beslissingen, op basis van degelijk onderzoek.

Bij Greenblatt zelf maken vaak niet meer dan vijf tot acht aandelen het grootste deel van zijn beleggingsportefeuille uit. Maar dit zijn dan ook aandelen die hij weken-, en soms maandenlang, zorgvuldig geanalyseerd heeft. Deze research geeft hem een hoge mate van zekerheid over de intrinsieke waarde, waarmee hij de risico’s, ondanks zijn geconcentreerde portefeuille, toch aanmerkelijk weet te beperken.

Invloed van Buffett
Eigenlijk kunnen we Greenblatt tot begin jaren negentig het best indelen als een leerling van de Graham-filosofie: ‘koop enkel goedkope aandelen’.

Opvallend is dat Greenblatt pas begin jaren negentig meer richting Buffett opschuift. In plaats van enkel naar de intrinsieke waarde van een bedrijf te kijken (Graham), waren het Buffett en zijn zakenpartner Munger die fortuin maakten door juist vooral te focussen op de ‘goede bedrijven’ onder de goedkope bedrijven. Vanaf begin jaren negentig is Greenblatt deze strategie ook meer gaan volgen. Aandelen als American Express en Wal-Mart die hij op dit moment in portefeuille heeft zijn typische voorbeelden van dergelijke aandelen.

Een school, een hedgefund?
Zoals de meeste goede valuebeleggers kamt ook Greenblatt met een ‘overschot’ aan geld. Vandaar ook dat velen van hen zich bezig houden met een of ander goed doel. Zo ook Greenblatt.

Een aantal jaren terug is Greenblatt begonnen zijn investeringsbenadering toe te passen op een slecht presterende basisschool in New York, met voornamelijk leerlingen van arme Zuid-Amerikaanse en Aziatische immigrantenfamilies. Greenblatt’s doelstelling hierbij was niet door simpelweg met veel geld de prestaties van leerlingen te verbeteren, maar juist door een andere, slimme benadering – en met beperkte extra financiële middelen – de prestaties te verhogen. En daarin is hij fenomenaal geslaagd…

In Greenblatt’s optiek is het gebrek aan marktwerking de hoofdoorzaak van de slechte kwaliteit van lager en middelbaar onderwijs in de Verenigde Staten. Slechte docenten worden niet ontslagen, goede docenten krijgen geen extra beloning en structureel slecht presterende scholen worden niet gesloten, zoals structureel slecht presterende bedrijven op den duur wel hun deuren sluiten.

Greenblatt’s aanpak, eigenlijk gelijk aan die bij zijn beleggingsbenadering, bestond eruit door met slimme softwaresystemen de vooruitgang van iedere leerling, op ieder afzonderlijk vak, in de gaten te houden. Wanneer specifieke leerlingen dan – om wat voor reden dan ook – slechter presteerden op een bepaald vak geeft het systeem een signaal af, waardoor hieraan meteen aandacht besteed kon worden, bijvoorbeeld door zo’n leerling voor een bepaald vak bijscholing aan te bieden.

En op een zelfde wijze werden de relatieve prestaties van de leraren zelf geanalyseerd. Ook aan hen konden daardoor extra cursussen aangeboden worden, specifiek op die gebieden waarbij dat het meest noodzakelijk was (en in Greenblatt’s optiek dus het hoogste rendement te behalen viel).

Binnen enkele jaren wist Greenblatt met deze aanpak deze eerder uiterst slecht presterende school beter te laten presteren dan maar liefst 99,5% van alle basisscholen in de staat New-York. En dat met een minimale investering!

Aanbevelingen van Greenblatt
Greenblatt raadt beleggers die zelf in staat zijn bedrijven te evalueren aan om te investeren in een beperkt aantal, goede en goedkope aandelen. Ondanks dat zorgvuldige research essentieel is, geeft hij aan juist vooral aandacht te hebben voor ‘het grote plaatje’ (lees: de kwaliteit van het bedrijf en de waardering), en niet te verzanden in details die op langere termijn vrijwel irrelevant zijn.

Evenals Buffett besteedt Greenblatt vrijwel geen aandacht aan macro-economische ontwikkelingen. Ook koersontwikkelingen op korte termijn vindt hij nauwelijks relevant, afgezien van het feit dat deze hem zo nu en dan aantrekkelijke koop- en verkoopmomenten bieden.

Succesvolle beleggers onderscheiden zich volgens Greenblatt door hun eenvoud, gezond verstand en focus. Onafhankelijk denken, bereidheid om en in staat zijn tot zorgvuldige research te verrichten en de aanvaarding van eventuele underperformance op de korte termijn zijn essentiële ingrediënten voor het doen van succesvolle beleggingen op de langere termijn.

Tenslotte geldt dat Greenblatt, evenals vele andere succesvolle investeerders, veel tijd besteedt aan lezen (van boeken, magazines, kranten, e.d.) waarbij hij zo nu en dan bijzonder interessante beleggingsideeën opdoet. Een gewoonte die we verdacht vaak terugvinden bij vele andere, écht succesvolle beleggers.

Hendrik Oude Nijhuis MSc.
Oude Nijhuis heeft zich jarenlang verdiept in de strategieën van ’s werelds beste beleggers en is tevens oprichter van www.warrenbuffett.nl/aandelen/ . Via deze website kunt u tijdelijk een gratis module aanvragen over de beleggingsstrategie van Warren Buffett.

Volgend artikel

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichten velden zijn gemarkeerd met *