Het lijkt het begin van een liedje… In Zeist daar staat een huis.
Een huis dat ooit de helft van een Twee Onder Eén Kap woning was. Het staat in de duurste wijk van Zeist en dat wil wat zeggen. Een Twee onder één kap in de duurste wijk… Wat een afknapper. Gelukkig wel een groot perceel, maar het bleef natuurlijk wel een tweekappertje.
In een dergelijke wijk op stand wil je natuurlijk wel vrijstaand wonen.
Dat vonden de buren ook. Hun deel van de Twee Onder Eén Kap is dan ook gesloopt. Ze hebben de nieuwe woning acht meter verderop gebouwd en aldus ontstonden er twee vrijstaande panden.
Daarmee zijn beide huizen een stuk interessanter gemaakt.
Iedereen tevreden zou je denken.
U begrijpt al, de titel is niet voor niets gekozen.
De bewoners van het resterende deel waren niet tevreden. Ze hadden een prachtige compensatie in gedachten voor hun enorme opoffering. Immers was er de nodige tijd sloop en bouwactiviteit bij de buren. Daar hebben ze nooit financiële compensatie voor gekregen. Tevens is het allemaal alleen maar mogelijk geweest met hun welwillende medewerking. Daar mocht wel eens wat tegenover staan, want dat het huis op papier meer waard is geworden, dat was helemaal niet leuk. Immers ging de gemeentelijke belasting wel omhoog! Het huis is immers meer waard geworden en de winst heb je pas als je gaat verhuizen. Dat willen ze niet, dus in feite zijn ze er financieel alleen maar op achteruit gegaan.
Op naar de rechter dus, want de buren weigerden vrijwillig met een compensatie over de brug te komen.
Alle ‘winst’ van een huis dat nu meer waard is, is naar de advocaten gegaan en uiteindelijk is de rechtszaak nog verloren ook.
De rechter vond hun eis namelijk onterecht en wees hem dus af.
Nu de buren elkaar niet meer kunnen luchten of zien is het maar goed dat ze niet meer ’tegen’ elkaars huis aan wonen. De relatie met de buren is voorgoed verstoord. De volgende rechtsgang is alweer aangekondigd.