Stel even, er is een grondstof waarbij er een leveringscapaciteit is van 100, maar de vraag is 95.
In dat geval zal er concurrentie in de markt zijn en zullen aanbieders korting bieden om klanten over te halen bij hun te kopen.
Als de vraag naar 96 stijgt, dan zal dat weinig impact op de koers hebben.
Het wordt anders als de vraag 99 wordt. Dat begint iedereen in te zien dat de tijd van kortingen moeten geven voorbij is. De prijs stijgt enkele procenten tot mogelijk wel 10%.
Dan wordt de vraag ook 100. Dat is het moment waarop klanten maar niet zo maar kunnen overstappen op een andere aanbieder. Immers is er al een volledige vraag naar het aanbod. Ga je weg bij jouw aanbieder, dan creëer je in feite bij de andere aanbieders een tekort. De vraag gaat daarom flink omhoog, misschien zelfs wel tientallen procenten.
Maar dan is de vraag ineens 101 en het aanbod 100.
De prijs knalt omhoog, want men ziet in dat er een tekort aan aanbod is. De koers gaat 100% of meer omhoog.
Als dan ineens het aanbod ook van 100 daalt naar 90, dan kan de koers x17 gaan.
En dat is wat Duitsland nu aan den lijve ondervindt met betrekking tot aardgas.