Het klinkt allemaal zo boomknuffelig, maar uiteindelijk zal de wereld toch toe moeten naar een duurzame wereld, want de aarde is slechts zo groot zoals ze is.
Dat we dus duurzaam gaan leven is geen utopie, het is absolute noodzaak, anders gaan we de weg op waarop bijvoorbeeld de bewoners van Paaseiland zijn gegaan. Paaseiland was ooit een mooi eiland vol met bomen. De mensen die er woonden hadden geen rekening gehouden met het feit dat je afhankelijk bent van die bomen.
Ze gingen dus door, tot de bomen letterlijk op waren. Daarna konden ze geen boten meer maken, geen huizen meer bouwen, het land niet langer bewerken. Uiteindelijk hun samenleving zelfs niet meer handhaven.
Hoe konden ze zo dom zijn? Dat hadden ze toch kunnen voorzien… Net zoals toekomstige generaties naar ons gaan kijken.
Hoe konden wij, met de kennis die we toch al hebben, nu in 2024 nog altijd zo dom zijn?
Zagen we dan in 2024 niet in dat we te veel verbruikten? Waarom bleven we bijna asociaal meer gebruiken dan de aarde aan kan? Hoe konden we dat toekomstige generaties dat aandoen?
Ik blijf het antwoord schuldig.