Ik las gisteren dit op Yahoo Finance: “Jim Chanos says there’s a culture of lying in Silicon Valley and Theranos was the tip of the iceberg.”
Waar Jim het liegen noemt, noemen de managers het totaal anders. Het is in hun ogen een toegestane management stijl.

Een stijl die kán werken, zoals Steve Jobs zo mooi aantoonde.
Meestal echter, en dat bleek ook bij Theranos, is het jezelf en vooral anderen bedonderen met veel te optimistische geluiden over de kansen van je bedrijf.
Voor de managers is het een kwestie van iedereen doen geloven dat je bedrijf zo goed is, dan gaan ze er naar handelen. Steve Jobs gaf ooit zijn ontwikkelaars aan dat Kodak en Microsoft al een manier hadden gevonden om schermblokken op het computerscherm over elkaar heen te leggen. Hij gaf ze 48 uur om het voor elkaar te krijgen. Zouden ze het niet redden, dan zag hij geen reden meer om ze nog langer in dienst te houden, want dan waren ze slechter dan de techneuten van de concurrentie.
Het was gelogen, Kodak en Microsoft konden dat niet, maar binnen 48 uur was het de ontwikkelaars van Apple wel gelukt. Nu vinden we het heel gewoon om schermpje over schermpje te leggen. Was dat ooit een uitdaging?
Ja, het was tot dat moment nooit iemand gelukt.
Door te liegen (perceptiemanagement in zijn ogen) kon hij alles uit zijn ontwikkelaars trekken. Zonder die druk hadden ze waarschijnlijk nog jaren nodig gehad om het voor elkaar te krijgen.

Jim Chanos noemt het liegen. Dat is het pas als je echt 100% zeker weet dat wat je zegt niet waar is. Helaas wordt het bij veel managers liegen omdat hun ego het ze niet toestaat toe te geven dat iets niet gelukt is. Ze gaan dan door met de schijn ophouden en dan wordt perceptiemanagement inderdaad gewoon keihard liegen.
Het bedrijf Theranos ging uiteindelijk onderuit, alle mooie verhalen ten spijt. Er is een documentaire over gemaakt. Volgens Jim Chanos zitten veel meer bedrijven in Silicon Valley in dat schuitje. De managers bedonderen de aandeelhouders met leugens over waar de bedrijven nu staan.