Grofweg zes jaar geleden, september 2008, gingen de banken en de beurzen onderuit en als gevolg daarvan verloren miljoenen mensen hun werk, hun spaargeld en hun toekomst. Daarnaast schoten staatsschulden omhoog, omdat de banken die de crisis willens en wetens veroorzaakt hadden, gered moesten worden.
De crisis was namelijk geen verrassing. Al sinds 1981 bij de aanstelling van Ronald Reagan, met zijn team van misdadigers was ingezet op het terugdraaien van de reguleringen die er gekomen waren na de crisis in de jaren dertig.
Beetje bij beetje werden door zowel republikeinse als democratische presidenten de wetten ter bescherming van de consumenten en de maatschappij weggenomen.
Vooral de besluiten om banken weer te laten speculeren, het samenvoegen van zakelijke banken met reguliere banken en het niet reguleren van derivatenhandel hebben er toe geleidt dat de banken weer supermachtig werden en ze de zaak (weer) uit de hand lieten lopen. De banken hebben dit voor elkaar gekregen door zorgvuldig steeds meer macht naar zich toe te trekken. In de Amerikaanse regeringen en toezichthouders werden doelbewust steeds meer bankiers gepositioneerd. Greenspan was één van die bankiers. Larry Summers en Regan, Paulson waren andere bankiers die doelbewust de ruimte voor de banken creëerden.
Alle goed voornemens van de politici ten spijt is daar naar de crisis van 2008 NIETS aan gedaan. Obama werd in 2008 verkozen op de belofte van verandering, maar hij heeft niets geleverd. Wat Obama heeft gedaan, is het aannemen van juist die voormalige Goldman Sachs bankiers die de crisis veroorzaakten.
Het systeem is daarom nog steeds fout en het is slechts wachten op de volgende crisis die door banken gecreëerd gaat worden.
De oplossing is te vinden in de wetgeving die in de jaren dertig van de vorige eeuw werd ingevoerd. Die zorgde er voor dat tot de aanpassing daarvan de economie nooit in een systeemcrisis kwam. Natuurlijk was er regelmatig sprake van een crisis. Denk aan de oliecrisis en aan de afschaffing van de goudstandaard. Echter waren dat politieke problemen die uit de hand liepen.
Ik raad u aan de documentaire “Inside Job” van Charles Furguson eens te bekijken. Het kost u bijna twee uur, maar het is de tijd waard.
