De beursgenoteerde bedrijven in Nederland zijn NV’s. Naamloze vennootschappen. De kern van de zaak is, de aandelen staan niet op naam. Je kan deze dus bezitten zonder dat de onderneming weet dat jij aandeelhouder bent.
Uiteindelijk weet je broker en bank dat wel, maar die mogen die gegevens niet delen met de onderneming.
De overheid wil daar nu verandering in brengen en wil het mogelijk maken dat de ondernemingen wel hun aandeelhouders kennen.
De vraag is waarom.
Wat heeft een onderneming aan die gegevens?
Eén potentiële reden is dat de aandeelhouders mogelijk ook klanten zijn. Weet je dus wie je aandeelhouders zijn, dan kan je die ook commercieel benaderen. U weet wel, net zoals de banken nu hun klanten willen benaderen met commerciële aanbiedingen van henzelf en derden. Uw gegevens zijn geld waard.

Maar waarom is de overheid ineens loopjongen voor ondernemingen?
Dat kan natuurlijk te maken hebben met politici die graag lobbywerk voor de bedrijven doen, omdat hen een mooie loopbaan in het vooruitzicht is gesteld.
Een andere reden om die gegevens openbaar te hebben is verdere controle door de overheid. Weliswaar hebben ze al gegevens van de banken, maar mogelijk heeft u de aandelen via buitenlandse rekeningen. Panama en de VS geven maar niet zo maar gegevens aan onze overheid door. Door nu Nederlandse bedrijven de kans te geven hun aandelen ‘onder naam’ uit te geven en vervolgens als overheid te eisen dat de onderneming die gegevens ook beschikbaar stellen aan de overheid is er een extra methode beschikbaar gekomen om te bezien waar de aandelen uithangen. Dat zou de overheid heel veel inzicht geven in wie via de uitgegeven aandelen onze bedrijven nu uiteindelijk echt bezit.
Ik weet niet wat uiteindelijk de achterliggende motivatie is om naamloze vennootschappen ineens om te bouwen naar geregistreerde vennootschappen. Het kost veel moeite, is vreselijk duur en in mijn ogen levert het vooral veel sores op en amper voordelen.