Volgens de Verenigde Naties moet de wereld 60% meer voedsel gaan produceren, wil de mensheid niet ergens rond 2050 volledig vastlopen in een tekort aan voedsel welk een enorme sociale onrust zou opleveren.
In het jaar 2050 zou de wereldbevolking wel eens uit 9 miljard personen kunnen bestaan. Niet alleen dus 2 miljard meer personen, maar gemiddeld zullen we ook meer (willen) eten.
In de afgelopen 200 jaar is de hoeveelheid vruchtbare toplaaggrond in Amerika letterlijk gehalveerd. De verdwenen helft is weggewaaid, weggespoeld of met de oogst mee verdwenen.
Plantresten werden na de oogst afgevoerd of aan het vee gevoerd en met kunstmest werd de productie op peil gehouden. Er zijn twee verontrustende gevolgen…
Als de tweede helft van de toplaag verdwijnt, dan zal ook kunstmest niet meer helpen. Maar ook kunstmest is eindig, daar het via Potash uit de aarde komt, en/of wordt geproduceerd dankzij en met aardolie producten. Als de fossiele energie duurder wordt, dan wordt de kunstmest onbetaalbaar.
De wereld heeft dus meer voedsel nodig, terwijl de vruchtbare gronden als sneeuw voor de zon verdwijnen.
Ook verstedelijking is een probleem, daar veel steden op plekken liggen waar vroeger vruchtbare akkers te vinden waren. Die akkers zijn dus verloren gegaan. De vervuiling rondom de steden is vervolgens funest voor de opbrengst van akkers in de omgeving van deze steden.
Er moet dus iets gaan veranderen, want de huidige weg is een doodlopende weg.
Techniek is één idee, bijvoorbeeld in gebouwen gaan telen, maar daarmee is bijvoorbeeld de voedzaamheid van voedsel nog niet direct opgelost. Je kan immers prima tomaten op sponzen kweken. We noemen het dan wasserbomben… Groot, mooi rond en glad, maar de voedzaamheid laat te wensen over. Immers kan je voedzaamheid niet zien. Als consument kies je dus op uiterlijk en omvang. Pas later weet je ook of het smaakt en of het voedzaam is, daar kom je eigenlijk niet achter.
Een lekkere tomaat hoeft echter weer niet voedzaam te zijn. Aan voedzaamheid zal de boer dus niets verdienen. Wasserbomben zijn het resultaat.
De wereld heeft een probleem en de multinationals die het moeten oplossen, die denken alleen aan meer korte termijn winst.
Potash producenten zijn in theorie voor beleggers nu interessant, maar een aandeel als Potash Saskatchewan deed begin 2001 nog zo’n $63 en nu nog niet eens $34 per aandeel. Daar sta je dus met de wetenschap dat dit bedrijf nog enkele tientallen jaren kan knallen, waarna ook het feest voor hen dan gewoon over is.
Ik heb al wel wat ideeën over hoe het zou moeten gaan in de toekomst. Deels publiceer ik deze met enige regelmaat in de BeursAccent Nieuwsbrief, maar ook op sites als www.perma-cultuur.nl en www.eerlijkvoedsel.com. Ik heb net voor mijn vakantie ook www.gezondheidstart.nl opgezet. In mijn ogen ook een leuke site over belangrijke onderwerpen.