De rijken hebben in het verleden de wetten mogen opstellen. We zien dat op sommige punten nog terug in onze samenleving.
Bijvoorbeeld in het erfrecht.
We kennen persoonlijk vermogen en familievermogen.
Familievermogen kennen we het beste vanuit de koninklijke familie, maar dat is slechts de meest opvallende van de familie vermogens.
Heel veel oude adel heeft ook haar vermogen in de familievermogen hoek gebracht.
Grofweg ziet het er als volgt uit:
Je brengt al je bezit in een trust onder. In België zou dat wel eens een patrimonium vennootschap kunnen heten.
Dus onroerend goed, kunst, landerijen, het wordt allemaal van de trust.
Je bezit dus zelf niets meer, maar de trust is eigenaar.
Je leent/huurt dus alles van de trust, maar je krijgt vanuit die trust ook een inkomen.
Ga je hemelen, dan worden de kinderen beheerders van de trust. Gaan die hemelen, hun kinderen. Zo gaat de trust van generatie op generatie over, maar erfbelasting wordt dus op al dat bezit niet overgedragen, want er was geen natuurlijke persoon eigenaar. De trust overlijdt nooit.
Het vergt een andere insteek en het is alleen interessant als je veel vermogen hebt.
Het gaat ook wel eens mis. Immers, zijn er meerdere kinderen en kleinkinderen, dan wil iedereen uit de ruif vreten.
Hebbe, hebbe, hebbe, maar het moet dan ook maar genoeg blijven om die mogelijk groeiende groep profiteurs in de zoveelste generatie te kunnen blijven voorzien van huisvesting en inkomen.
Als ze niet meer willen werken voor hun geld, dan komt de trust in de problemen. Een verwend neefje in de zoveelste generatie kan de zaak laten ploffen.
Het vergt dus een sterke patriarch die dit in goede banen leidt en blijft leiden.
Het is wel de manier waarop oud geld haar vermogen heeft weten te behouden en is de reden waarom nieuw geld weinig kans maakt dezelfde stappen te nemen. Het moet je met de zilveren paplepel ingegeven zijn.
De trust zelf is in feite een beheerders baan. Een beheerdersbaan die generatie op generatie moeilijker gaat worden.