In Amerika (zowel het land als het werelddeel) kennen veel staten het gegeven van de Credit Union.
Een soort coöperatie die tot doel heeft om goedkoop geld te kunnen verstrekken aan de leden. Men gaat niet voor de winst, maar met gaat voor de mensen.
Klinkt mooi, maar uiteindelijk moet iemand die een lening neemt deze ook terugbetalen.
De termen die een Credit Union gebruikt richting klanten zijn vrijwel dezelfde als die banken gebruiken. Credit Unions kennen alleen, zo is uit onderzoek gebleken, veel tevredener klanten. Daaruit blijkt dat ze in ieder geval ‘meer’ met de klant op hebben dan banken dat hebben.
Je moet lid zijn van de Credit Union en officieel werkt de Credit Union dus voor de leden.

Hoewel ze niet voor maximale winst gaan, moeten ze wel zelf de broek op houden. Er moet dus wel degelijk winst gemaakt worden.
In de basis was de bank van Raiffeisen, waar de Rabobank uit voortkwam, ook een dergelijke opzet.
In de Verenigde Staten worden Credit Unions gezien als onderdeel van de overheid. Ze hebben daarom een belastingvrijstelling. (section 501)
In heel de wereld bestonden in 2010 maar liefst ruim 52.000 Credit Unions. Deze zijn in 100 landen actief en hebben 188 miljoen leden. Dit is exclusief coöperatieve banken zoals de Rabobank.
Duitsland, Nederland, Frankrijk en Italië worden gezien als de bakermat voor Credit Unions en coöperatief bankieren. De Duitser Franz Hermann Schulze-Delitzsch was de eerste oprichter van een dergelijke opzet. Hij deed dat in 1852 in zowel Eilenburg als in Delitzsch. De bekendste coöperatieve bankier is Raiffeisen geworden.
Als oprichter van de coöperatieve bank was Franz Hermann Schults-Delitzsch erg belangrijk. Hij was namelijk ook parlementslid en wist in die hoedanigheid de regelgeving rondom deze vorm van bankieren te sturen.