Als we kijken naar de grootste ondernemingen in de wereld, dan zien we eigenlijk steeds vier grote aandeelhouders opduiken, namelijk BlackRock, State Street, Vanguard en Fidelity.
Bij banken, bij oliemaatschappijen, bij defensie bedrijven, bij big pharma, deze vier zijn eigenlijk altijd wel als grootste aandeelhouders aanwezig.
Via deze weg weten de rijksten der aarde hun invloed dus over heel de wereld uit te oefenen, zonder dat hun naam openbaar wordt.
Het gaat echter nog verder.
Via instituten als IMF, Wereldbank, ECB hebben die rijksten der aarde ook veel rechtstreekser dan via de grootste bedrijven ter wereld de controle over de politiek. Er is een hele aparte klasse van bankiers ontstaan die via de grote vier overal in de wereld bij hun beleggingen te werk worden gesteld. Wie trouw blijkt aan de doelstellingen en dus niet te veel zelf na gaat denken, die kan er zeker van zijn dat ze via de grote vier altijd een extreem goedbetaalde baan zullen genieten.
De grote vier hebben zelf ook aandeelhouders. Maar de uiteindelijke namen van deze personen er achter zult u nooit vinden. Ze zitten er niet als persoon in, maar hun stichting, trust, vennootschap heeft aandelen van een holding. Die holding vormt samen met holdings van familieleden een volgende laag van stichtingen, trusts en vennootschappen en die bezit weer nog een laag aan dat soort entiteiten en soms wel tien lagen dieper zit dan mogelijk de eerste link er met een aandeel in de grote vier.
Daarom treft u de namen van de grote bankiers niet in de Forbes lijsten van rijksten in de wereld. Die allerrijksten weten zelf niet eens hoe rijk ze zijn en wat ze allemaal bezitten.
Ze bezitten u, zoveel is al wel duidelijk. Maar hoe dat zo komt en is geregeld, dat is niet maar niet zo na te gaan.