Grenzen aan de groei

De Club van Rome zei daar een halve eeuw geleden al iets over. In Nederland beginnen we die grenzen te voelen.

Kijk ik even naar mijn woonplaats Best. Ruim 30.000 inwoners. Op letterlijk een steenworp van de gemeentegrens gaat ASML een fabriek bouwen met ruimte voor 20.000 werkplekken. Er komt daarbij aan de andere kant van de weg een bedrijfsverzamelgebouw waar ook nog enkele duizenden mensen werk gaan vinden. We hebben het nog niet over extra toeleveranciers die een rol krijgen.

Het kan niet anders of een deel van die mensen wil straks dicht bij het werk gaan wonen, liefst op fietsafstand.

Met de bouw van recent zo’n 1000 huizen is al duidelijk dat het huidige wegennet volraakt.

Enkele duizenden inwoners erbij en het staat gewoon vast.

Er is geen stroom beschikbaar voor nieuwe bedrijven… Hoe ASML dat gaat oplossen?

Er is nu al een enorme druk op de medische sector. De bevolking is ondertussen ook nog aan het verouderen.

Ik zeg niet dat de groei nu onmogelijk is, maar het is wel duidelijk dat er enorme stappen gemaakt moeten worden, wil je het mogelijk maken. In feite zou er een stad bij moeten komen.

Dan ontzie je de huidige woonkernen en die nieuwe stad kan je dan ontwerpen op een manier waarbij grond goed verdeeld is. Wegen voor auto’s en parkeren van auto’s onder de grond en boven de grond, hoogbouw met een hoge kwaliteit en veel groen. Zo zie ik dat voor me. Ondertussen ook een kerncentrale voor de base load en een bewuste bouw op het zuiden om maximaal gebruik te maken van zonnewarmte in de winter, maar ook beperking koeling noodzaak in de zomer.

Zoiets kost enorm veel geld… Maar ASML wil ook enorm veel geld gaan verdienen. Als het niet genoeg is om de kosten te kunnen dragen, dan hebben we de grenzen van de groei bereikt. Zo simpel is het in feite.