In Tokio is na 36 jaar de Nikkei-index eindelijk met overtuiging door de top van 1989 gebroken!
Kan je je het indenken… 36 jaar moeten wachten om op hetzelfde koersniveau terug te komen.
36 jaar geleden moest je voor een stukje grond in Tokio een fortuin betalen. Je kon een heel blok in New York kopen voor de prijs van een kaveltje in Tokio.
Dat kon gewoon niet goed gaan en dat deed het dan ook niet.
De luchtbel klapte en 36 jaar later zijn we terug bij waar we toen gebleven waren.
Ondertussen heeft de Japanse overheid een overheidsschuld die misschien wel procentueel de hoogste ter wereld is en de Japanse economie lukt het nog altijd niet om overtuigend te groeien. In 1989 was er meer dan alleen een beurscorrectie.
Het was het einde van het Japanse sprookje dat je met keihard werken de wereld blijvend kon veroveren.
Indertijd kregen managers in de VS en Europa les over hoe Japan het maximale uit mensen wist te persen. Na 1989 verdween heel die Japanse wondermanagementstrategie uit beeld.
Japanners sprongen indertijd massaal van hoge flats, omdat ze het gewoon niet meer aan konden. Gelukkig hebben we in Europa veel beter begrepen dat je uiteindelijk meer aan mensen hebt als ze ontspannen en uitgerust zijn… Maar ondanks al onze vrije dagen en relatief relaxte levensstijl is het nog altijd zo dat we hier ook nog altijd enorm veel burn-outs kennen.
Misschien wel omdat de hoeveelheid informatie waarmee we dagelijks geconfronteerd worden simpelweg te groot is. Het is allemaal te gehaast en Social Media helpt daarbij ook niet. Dat geeft veel mensen ook info-stress.
