In 2008 stonden er in de VS zo’n 300 Chinese bedrijven op de Amerikaanse beurs. Hun Koers/Winst verhouding was in de meeste gevallen te vinden onder de 5.
Dat was dus fantastisch en ik was één van de beleggers die er vol is inge(s)t(r)apt.
Vrijwel ALLE aandelen bleken fraudes te zijn. Toen nog mogelijk opgezet als echte poging om in de VS voet aan de grond te krijgen, maar de crisis maakte dat onmogelijk. Om dus toch nog winst te maken gingen al die bedrijven fraude plegen. Ze bleken heel makkelijk om te zetten te zijn naar een fraude die al heel oud is in China. Die fraude is dat de onderneming leeg wordt getrokken door de moedermaatschappij die van één persoon is. Die persoon (meerderheidsaandeelhouder) koopt de waardevolle delen van de onderneming tegen een ramshkoers en laat de beursgenoteerde huls uiteindelijk leeg achter.
Zoiets mag toch niet?
Inderdaad zoiets mag niet, maar in China is er geen overheid die daar iets tegen doet.
Het was toen nog een vrij onschuldige fraude die tegenwoordig veel grootser en professioneler is opgezet.
Zelfs als je er als belegger zelf gaat kijken nemen ze je volledig in de maling.
Je wordt naar een industrieel complex gebracht alwaar ze het allemaal netjes hebben aangekleed. Ze hebben, net voor de investeerders kwamen, de juiste logo’s geplaatst etc. Het ziet er prachtig uit.
Nadat de investeerders weer weg zijn, wordt alles weer weggehaald, tot een volgend bezoek van andere investeerders. Zo kan één complex zelfs door meerdere bedrijven gebruikt worden. Iedereen heeft een eigen ingang, zodat het er voor investeerders iedere keer toch anders uit ziet. Voor ieder bezoek wordt het complex weer opnieuw toepasselijk aangekleed.
Beleggen in China is, vooral in de kleinere bedrijven, eigenlijk altijd fraude. Er is in China geen toezicht en geen Chinees die er wakker van ligt om een westerse investeerder van zijn of haar geld af te helpen. Dat is geen crimineel gedrag in China, het wordt daar gezien als slim ondernemen.
Wat dat betreft is het een totaal andere maatschappij dan wij hier gewend zijn.
Het is daarom verstandig als belegger wat meer afstand van die markt te nemen. Ik heb het zelf op de harde manier geleerd.
helaas, fraude en frauduleus handelen komt in de hele wereld voor. bank van landschot pakte mijn centjes af via fraude. bewijzen heb ik nog. verkochten aan mij aandelen voor de volle uitgifteprijs na een maand terwijl ze allang in koers gedaald waren.en deden omgekeerd van wat we afgesproken hadden. en ook de nederlandse overheid doet er niets aan als je bij het clubje hoort. verwacht dus maar overal fraude helaas. nico
Zo’n een tiental jaren geleden toen de Chinese aandelen op Amerikaanse beurs (OTC) verschenen heb ik me ook laten verleiden en heb ik in meerdere aandelen veel geld gestoken. Ik zou hier nog zo een twintigtal aandelen kunnen opnoemen. Ze zijn ondertussen allemaal in rook op gegaan.
Toch loopt een ezel soms driemaal tegen dezelfde steen want nu geloof ik weer in de Chinese aandelen en heb er wel ongeveer 300.000 Euro ingestopt. President Xi Jinping is toch die mentaliteit aan het veranderen. Een jaar geleden werd een hoge piet in de communistische partij ter dood veroordeeld voor corruptie. Daarom heb ik ook enkele honderdduizenden $$$$$ in Chinese aandelen gestoken.Enkele namen. Alibaba(BABA)Baozun Inc(BZUN)JD.com(JD) IQIYI(IQ). Zolang die handelsoorlog duurt zal ik hier niet veel plezier aan beleven. Als er een deal komt zullen dit excellente aandelen zijn. Er zijn natuurlijk nog enkele andere Chinese aandelen die het goed doen.
In 1980 hadden enkele grootaandeelhouders van Slavenburg, de gebroeders Slavenburg (die tevens lid van de raad van bestuur waren en van wie men dus mag aannemen dat zij een beetje op de hoogte waren van de toestand van bij de bank, niet meer zoveel trek in hun aandelen.
Zij wilden er vanaf, hoewel zij bij overname van de bank door een andere bank hun positie kwijt zouden raken.
Omdat de andere Nederlandse banken ook wel enig inzicht hadden in de slechte financiële toestand bij Slavenburg’s Bank (het was binnen het bankwereldje een publiek geheim dat deze in feite failliet was), hadden zij er geen behoefte aan Slavenburg’s Bank over te nemen.
Er moest echter iets gebeuren: ook de collega-banken zagen niet graag dat Slavenburg officieel failliet zou gaan, omdat ook zij daardoor indirect enig prestigeverlies zouden lijden.
Het was in ieders belang dat Slavenburg overgenomen zou worden door een sterke buitenlandse bank die er vol in(s)t(r)apt, die graag op de Nederlandse markt wilde penetreren en daarom met een zeker aanvangsverlies genoegen zou willen nemen.
Omdat het aanvangsverlies voor de overnemende partij iets meer dan een beetje zou zijn (men schatte het toen in ieder geval op enkele honderden miljoenen guldens en het werd uiteindelijk bijna f 1 miljard), was het belangrijk om de buitenlandse koper niet het achterste van de solvabiliteitstong te tonen.
Enige ingetogenheid bij de presentatie van de verliezen was in het belang van de Nederlandse banken, omdat de koop anders wellicht niet gesloten zou worden.
Wel moest worden voorkomen dat de overnemende partij in het faillissement van Slavenburg meegesleurd zou worden: dan zou het Nederlandse bankwezen dubbel geblameerd zijn. Dat betekenende dat de overnemende partij financieel wel zeer krachtig zou moeten zijn.
Uiteindelijk kwam men terecht bij een Franse genationaliseerde bank, de Crédit Lyonnais. Deze voldeed geheel aan de opgestelde profielschets.
Hoe deze lucratieve Nederlandse zwendel uiteindelijk lucratieve Nederlandse zwendel werd, kunt u nalezen in het boek Het Gaat uitstekend, Zwendel en Wanbeleid in het Nederlandse bedrijfsleven van Pieter Lakeman.
Wat onderhavige volslagen leek ervan begrijpt is dat in deze lucratieve Nederlandse zwendel het normaliter te passeren station “leeg trekken door wie dan ook” met opgestroopte mouwen in de ivoren torens van het Nederlandse bankwezen of op de vvd zeilboten van het Nederlandse bankwezen in nauw contact met de advocaat van 800 euro per uur gepasseerd kon worden,
omdat er nu eenmaal, vraag niet hoe het met alle toezichthouders, waakhonden, bewakers van de waakhonden, bewakers van de bewakers van de waakhonden kan, maar profiteer ervan, bij de failliete Slavenburg Bank niets leeg te trekken was.